Yazınsal

   Beni merak etme baba, neyin var diye sorma bana. En derin, kabuk tutmayan yaram senken neyin var diye sorman tuz oluyor bu kanayışa. Sen varsın diyemiyorum. Yeni bir kavgayı kaldıracak sakinliğe sahip değilim artık. Aslında konu sen olunca baba, hiçbir şeye sahip değilim ben. Bir canım var o da ağlıyor senin iki gözünün önünde. Bunları görmek ne zaman nail olur sana bilmiyorum. Senin bana farkında olmadan yaptıklarını görmeni beklerken, kendimi yiyorum bana çok gördüğün her şeyin olduğu sofrada. Ben bir tek seni aşamadım baba. Kendimi bile geride bıraktım şu genç yaşımda ama seni aşamıyorum. Beynimin içindeki duvarlara çarpıp duruyor, rüyalarımda kabuslardan öteye geçemiyorsun. Gurur duymanı sağlayacak işler yapmam gereken zamanları, içimdeki seni tamir etmek için harcadım. Kendimi yaşamam gereken vakitleri, kendimi öldürmemek için sebep aramaya harcadım. On üç yaşındayken yırtık pantolonum veya tekeri patlayan bisikletim için ağlamak isterdim, bana olan davranışın için ağlamak deği

      Öfkenin kirlettiği bir hal taşıyorum kendimde. Bu hal ne aklanıyor, ne de anlamlı bir amaca hizmet ediyor. Beni tüketmekten öte hiçbir eylem göstermiyor. Karşılaştığım her durumu öfkeyle harmanlamaktan kaçamıyorum. Kaçma çabamı ,ki eğer böyle bir şey varsa, tam olarak neye gösterdiğimi de biliyor sayılmam. Sadece savrulduğumu hissedebildiğim zamanlarda yaşadığımı farkedebiliyorum. Ne mutluluk ne heyecan, hiçbiri düzelme uğruna uygulamaya kalkıştığım hamlelere ortakçı olmuyor.     İyi hale erişmeyi denemekten başka seçeneğim olmadığını görüyorum. Fakat görmek tek başına bana hiçbir kazanç sağlamıyor. Bunların bilincinde olmak bazen uyanışıma vesile oluyor ama bu uyanışlardan sonra uykuya beş dakika gibi aciz bir süre kalıyor. Uyanık olduğum sürenin uykuda olduğum süreden daha fazla olduğu zaman dilimini uzaktan bile görecek olsam, koşar boynuna sarılırdım. Bu denli açım normalleşmeye.     Ara sıra da olsa kendimi sorguladığım oluyor. Ömrümün çoğunluğunda aptalca kar